Wat detransitie voor mij betekent - Ellie’s verhaal
Ik startte met mijn transitie voornamelijk omdat ik walgde van mijn lichaam, en omdat ik geen connectie voelde met mijn lichaam. Een behandeling met testosteron leek de enige oplossing om dat te verbeteren.
Ik had nooit begrepen waarom ik mijn lichaam zo plots was beginnen te haten. Omdat ik trans was, dacht ik. Mijn dysforie zou weggaan met een hormoonbehandeling. En dat was ook zo. De prijs die ik moest betalen? Als een man door het leven gaan en mijn identiteit als lesbiënne opgeven.
Dus loog ik tegen therapeuten, loog ik tegen dokters, tegen mijn familie en vrienden. Zodat ik mijn enige uitweg toch maar kon krijgen. Uiteindelijk loog ik ook tegen mezelf.
Detransitie betekent voor mij dat ik mijn ervaringen als vrouw niet meer ontken.
Detransitie betekent voor mij dat ik de macht over mijn genderdysforie teruggrijp.
Detransitie betekent voor mij dat ik mijn lichaam begin te ontdekken, het lichaam dat ik vanaf mijn 16 jaar begon te veranderen. En dat ik eraan werk om het te aanvaarden zoals het is.
Detransitie betekent voor mij niet dat ik terugkeer naar mijn onzekere, 16-jarige zelf. Het betekent dat ik vooruit kijk en het sterke vrouwelijke individu word dat ik wil zijn.
02
Waarom ik geen spijt heb van mijn transitie - Nele’s verhaal
Content warning: Eating disorders, suicideOpgroeien in een vrouwenlichaam was niet eenvoudig voor mij. Vrienden vonden dat ik gewicht moest verliezen. Ik kon niet buitenkomen zonder dat mannen me nafloten. En mensen praatten tegen mijn borsten in plaats van tegen mijn gezicht. Het voelde alsof mijn lichaam niet van mij was.
Tegen mijn 20 jaar kon ik me niet meer als vrouw identificeren. Ik schoor mijn haar af en hongerde mezelf uit tot ik te mager was. Zo wilde ik me ontdoen van het lichaam dat ik zo haatte. Toen ik de term transgender leerde kennen, kon ik aan niets anders meer denken.
Het was kiezen tussen zelfmoord of transitie. Misschien was een leven als vrouw niet voor mij weggelegd. Misschien was ik gewoon als transgender geboren. Het was de enige verklaring die ik kon bedenken.
Transitie heeft mijn leven gered en ik zal er nooit spijt van hebben. Maar het gaf me ook de kans om te reflecteren over waarom ik het deed. Ik denk niet meer dat ik trans geboren ben. Ik denk nu dat ik trans geworden ben.
Ik ben van plan om te stoppen met testosteron en terug te keren naar mijn vrouwelijke voorkomen. Om het slechte beeld van de vrouw dat de maatschappij me heeft aangeleerd, te trotseren. Om een nieuwe, sterkere ik te omarmen.
03
Content warning: Suicide
Ik ben een 22 jaar oude gender non-conforme vrouw. Tot voor kort identificeerde ik me als homoseksuele trans man. Ik sukkelde vele jaren met depressie, angst, autisme en PTSS*.
In mijn periode als trans persoon dacht ik dat ik een aantal problemen het hoofd kon bieden door als homoseksuele man door het leven te gaan. Mijn zelfhaat, mijn ongemak met mijn vrouwelijkheid, en een algemeen ongelukkig gevoel. Het voelde veiliger en meer acceptabel om een homoseksuele man te zijn dan een vrouw die lak heeft aan gendernormen.
Ik nam testosteron en onderging een borstamputatie. Mijn dokters stemden toe, ook al had ik zelfmoordneigingen. Maar transitie gaf me geen beter gevoel over mezelf.
Dankzij DGT** kwam ik in het reine met mijn vrouw-zijn en met mijn vrouwelijke geslacht. Detransitie betekent voor mij jezelf vergeven voor je gebreken. En je lichaam en ziel accepteren zoals ze zijn, in plaats van je te verschuilen achter een masker van genderidentiteit.
Detransitie betekent voor mij mentaal sterker worden en jezelf niet laten belemmeren door de verwachtingen die volgens de maatschappij of volgens jezelf bij je gender horen. Het betekent eenheid vinden door elk deel van jezelf graag te zien, in plaats van dingen te veranderen die je door irrationele gedachten als ‘niet goed genoeg’ beschouwt.
*Posttraumatische stress-stoornis
**Dialectische gedragstherapie
04
Content warning: Rape/sexual assault
Ik was 16 toen ik uit de kast kwam als trans. 18 toen ik begon met testosteron. 20 toen ik stopte.
Ik denk dat ik mijn transitie startte omdat ik altijd het gevoel had dat er iets mis was met mij als persoon. Ik had zoveel zelfhaat en dacht dat alles beter zou gaan als ik iemand totaal anders werd.
Ik kreeg te kampen met zware dysforie. Als man zou dat beteren, dacht ik. Ik loog tegen iedereen, mezelf incluis.
Op mijn 20e brak ik. Ik ging niet meer naar mijn afspraken voor hormoontherapie en probeerde weer voeling te krijgen met mijn lichaam. Ik besefte dat ik altijd een biologische vrouw zou zijn, wat ik ook probeerde. Met dat feit heb ik leren leven in plaats van het te haten.
Ik werd aangerand en verkracht op jonge leeftijd. Ik besef nu dat ik daarom zo walgde van mijn lichaam.
05
Transitie was een manier van vluchten - Eli’s verhaal
Ik kreeg vanaf mijn 12 jaar te maken met een verstoorde lichaamsbeleving en een eetstoornis. Het wondermiddel? Hormonen. Zo zou ik kunnen vluchten van de ontwrichte band met mijn lichaam.
Kort na de start van mijn transitie, raakten mijn mentale en fysieke gezondheid uit balans. Ik wou dat ik die veranderingen in mijn leven nooit had moeten meemaken.
Nu weet ik dat gewoon lesbisch en butch ben. Ik begin me stilaan weer thuis te voelen in mijn lichaam. Heel lang dacht ik dat mijn lichaam en mijn persoon twee aparte dingen waren. Nu weet ik dat mijn lichaam een actief deel van mezelf is. Ik ben geen outsider in mijn eigen lichaam meer.
Binnenkort word ik 21. Ik begin nu de wereld te ontdekken als nooit tevoren. Ik zit vol motivatie en energie.
Detransitie voelde als een schok die me uit een droomwereld haalde. Ik ben heel dankbaar dat ik online een community heb gevonden van vrouwen die hun transitie hebben stopgezet.
Eli maak (Engelstalige) filmpjes waarin ze uitgebreid praat over haar detransitie. Je kan haar kanaal ‘rad flowers’ vinden op YouTube.
06
Ik was 14 toen ik begon te spelen met het idee dat ik trans kon zijn. Ik kon me echt vinden in wat trans mannen beschreven en ik voelde een diepe connectie met mannelijkheid. Net voor ik 15 werd, uitte ik me als trans man. Ik droeg een binder, knipte mijn haar en voelde me zoveel beter.
De dag dat ik mijn haar kort knipte, was de eerste keer dat ik me mooi voelde. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe gelukkig ik was.
Ik begon me hevig in te zetten voor de trans gemeenschap en voor trans rechten. Dat voelde altijd wat vreemd, maar ik schreef dat gevoel toe aan het feit dat ik nog geen testosteron nam. Mijn dysforie was nog altijd slopend.
Tot mijn 18 jaar ging ik door het leven als trans man. Ik vond radicaal feministische blogs en leerde dat ik van mijn lichaam en mezelf kon houden, ook als gender non-conforme vrouw.
Tegen het einde van mijn periode als trans man, kwam ik het tot het besef dat ik me alleen aangetrokken voelde tot vrouwen. Maar ik was heel gehecht aan mijn gay identiteit. Als ik dan toch als man door het leven zou gaan, dan op zijn minst als biseksuele man. Dat kwam door de ongelijke machtsverhoudingen tussen man en vrouw en omdat ik wist dat ik homoseksueel was.
Ik begon te begrijpen dat ik transgender wilde zijn omdat ik haatte hoe ik door de maatschappij gezien werd. Ik zat ook zo diep in de LGBT-gemeenschap dat ik dacht dat ik als mannelijke lesbische vrouw wel een trans man móést zijn.
Door mijn trans identiteit werd het water tussen mijn familie en mij heel diep. Mijn moeder huilde omdat ze zich zo zorgen maakte. Toen ik terugkwam op mijn trans identiteit, gaf mijn zus me de dikste knuffel in jaren.
Ik ben lesbisch en butch, en ik voel me gelukkiger en sterker dan ooit. Na een tijd vol leed heb ik beseft dat ik een vrouw mag zijn die alleen op vrouwen valt. Ik hoef me niet te scheren. Ik mag mijn haar kort dragen. Ik mag dysforie ervaren. Ik blijf een vrouw. Ik blijf mooi.
07
De beste omschrijving die ik had - Andy’s verhaal
Op mijn 14de leerde ik dat er zoiets bestond als transgender ervaringen. Eerst dacht ik dat zoiets onmogelijk voor mij was. Ik hield tenslotte van meisjesdingen. Dat betekende dat ik een meisje was, toch?
Toch bleef ik met het idee spelen. Ik zocht er meer en meer informatie over op. Ik maakte personages in mijn hoofd. Eén daarvan was ‘Andrew’. Da’s de naam die ik zou gekregen hebben als ik een jongen was.
Ik droeg een kostuum op mijn homecoming. Ik was verbazend blij dat iemand me voor een man had aangezien, tot die m’n stem hoorde. Ik kon niet zeggen waarom, maar het idee om door het leven te gaan als een jongen begon me steeds meer aan te trekken.
Het ging niet echt over een aangeboren gevoel van haat voor mijn lichaam of voor mijn bestaan als vrouw. Ik voelde wel een verlangen naar iets anders, dat ik niet echt onder woorden kon brengen. “Ik wil een jongen zijn” was de beste omschrijving die ik had voor dat verlangen.
Ik weet nog dat ik aan online quizzen zoals ‘Ben jij trans?’ deelnam. Daarin las ik vaak dat “als je twijfelt of je trans bent, je het waarschijnlijk ook bent”. Zo werd mijn gevoel 100 keer bevestigd.
Ik vertelde het mijn ouders toen ik 15 of 16 jaar oud was. Zo’n dingen deed ik alleen als ik 100 % zeker was. En ik was zeker. Ik was o zo zeker. Ik had de bewijsstukken netjes verzameld in mijn hoofd. Ervaringen als kind die bevestigden dat ik vanbinnen altijd een jongen was geweest.
Op mijn 19de begon ik met testosteron. Kort daarna veranderde ik mijn naam. Ik kwam helemaal uit de kast.
Een jaar later kwam mijn vriendin terug op haar transitie van vrouw naar man. Ik steunde haar detransitie, en zij ontdekte haar identiteit als lesbiënne. Via haar kwam ik in contact met artikels en informatie over detrans vrouwen. Het verscheurde me om hun ervaringen te lezen.
Ik herinner me de pijn amper, maar ik heb nog schrijfsels van vroeger waarin ik wanhopig probeerde om dit een plaats te geven. Ik klampte me vast aan mijn identiteit, ik stelde me defensief op, ik had pijn. Ik wilde niet toegeven dat ik hetzelfde als die vrouwen voelde. Dat was ik niet, onmogelijk! Die energie was zo destructief. En dat allemaal omdat het plots mogelijk was dat ik op het verkeerde pad zat.
En natuurlijk zat ik verkeerd. Dat toegeven, tegenover mezelf en de mensen rondom mij, was een van de pijnlijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Ik heb geen seksueel trauma. Ik was nooit het slachtoffer van vrouwenhaat of homofobie, op een paar kleine incidenten na.
Ik had gewoon niet de woorden om over mezelf te praten. Ik hoorde nooit ergens bij. Ik kende geen lesbische vrouwen die me op sleeptouw konden nemen. Die me konden helpen mijn verleden te ontcijferen en mijn plaatsje in de wereld te ontdekken. Niemand had me ooit iets verteld over het complexe bestaan van de homoseksuele vrouw. Natuurlijk dacht ik dat ik een man was! Alleen in die termen kon ik over mezelf praten.
Ik ben een vrouw. Ik ben lesbisch. Niet door een of ander buikgevoel. Niet door een verlangen of een keuze. Het is gewoon een feit. Ik ben een lesbiënne, een charmante heer in een vrouwelijk lichaam. Een lichaam dat niet hoeft te veranderen om mij blij te maken.
08
Ik weet niet of mijn verhaal hier iets toevoegt, want ik heb nooit testosteron genomen. Voor zover ik weet ben ik nooit misbruikt. Ik had gewoon altijd het gevoel dat ik minder kreeg dan waar ik op hoopte.
Ik wilde respect en een hoger loon. Toen ik hier meer over nadacht, realiseerde ik me dat ik me altijd als een vrouw zou gedragen. Zelfs als ik ‘voor een man kon doorgaan’, kon ik me toch altijd aan een lager loon verwachten, aan minder aanzien, minder waarde, en minder respect.
Daarom besloot ik mijn energie niet meer in die transitie te steken. Ik besefte dat ik als vrouw ook kracht heb. Dat ik ook als vrouw gezag uitstraal. Alleen ik bepaal mijn waarde, niemand anders.
09
Content warning: Eating disorders
5 jaar geleden stopte ik met me te identificeren als vrouw. Ik was nog maar net uit de kast gekomen als lesbienne. Dat wist ik al 3 à 4 jaar eerder, maar ik kwam pas vrij laat uit de kast.
Zoals veel beginnende lesbische feministes, vond ik dat ik nog niet het recht had mezelf zo te noemen. Dus begon ik theorieën te lezen die me vertelden dat ik speciaal en uniek was. Dat ik onderdrukt werd. Dat ik niet was zoals de andere meisjes.
Ik begaf me in feministische kringen op het moment dat de beweging zich afkeerde van de idee van de vrouw als sociale klasse. Met de opkomst van non-binaire genders, neurogenders, of (waarom niet?) xenogenders. Alles was mogelijk!
Het was fijn om in iets anders te geloven. Om van mezelf te denken dat ik geen lesbiënne was, maar ‘iets anders’. Iets heel speciaals, en ver verwijderd van al die ‘middelmatige lesbische vrouwen’ die me toch alleen maar schuin bekeken …
Bovendien had ik zware problemen met mijn zelfbeeld. Ik kreeg te maken met vetfobie. En door mijn borsten paste ik maar in weinig T-shirts.
Het duurde niet lang voor ik aan de testosteron zat. Eerst de gel. Een kennis gaf me twee dozen Testogel. Maar dat had weinig effect, dus kapte ik ermee.
Door een hevige anorexia-piek verloor ik plots xx kilo in drie maanden. Ik startte weer met de gels dankzij andere mensen, op dat moment meer en meer transgender mannen.
Net toen begon het mainstream discours op sociale media gevaarlijk te klinken: je niet meer als vrouw identificeren, betekende dat je een transgender man was, dus een kerel, een echte man …
Ik dacht dus dat ik een man was. Ik begon met testosteroninspuitingen, samen met andere trans mannen. Het gebeurt vrij vaak dat er kliekjes ontstaan van vijf à zes mensen die tegelijkertijd aan hun transitie beginnen.
Tijdens mijn studies nam mijn partner me mee naar een privédokter die heel makkelijk inspuitingen voorschreef. Zonder bloedonderzoek, niets. Vanaf dan kreeg ik twee jaar non-stop testosteronbehandelingen.
Nu, na vier jaar testosteron (waarvan 2 non-stop), ben ik tevreden met mijn fysieke veranderingen en heb ik besloten mijn transitie stop te zetten.
Ik ben geleidelijk met de hormoonbehandelingen aan het minderen. Ik scheer mijn baard. Ik kom minder mannelijk over, en dat is oké. Ik gebruik mijn oude naam weer en ik heb me leren comfortabel te voelen als stone butch lesbian.
10
Wat ik dacht dat het beste voor mij was - Desmond’s verhaal
Content warning: Rape/Sexual assaultIk ben een 25 jaar oude butch lesbische vrouw. Zes jaar lang ging ik door het leven als een trans man, waarvan drie na medische transitie. Ik lijd aan depressie, PTSS*, dysforie en borderline. Dat allemaal heeft me richting transitie geduwd.
Nadat ik mijn homoseksualiteit aanvaard had, werd ik misbruikt en verkracht door mijn eerste vriendin. Toen ik jonger was, kreeg ik homofoob gedrag van mijn familie te verduren. Een aantal keer werd ik ook seksueel lastiggevallen door mannen. De dysforie kreeg voet aan de grond. Ik kon het misbruik en de homofobie niet langer verdragen en vond een copingmechanisme.
De trans gemeenschap werd mijn uitlaatklep. Het duurde niet lang voor ik er helemaal in zat en er kon vluchten van alles. Na alles wat ik had meegemaakt, wilde ik geen vrouw of lesbiënne meer zijn. Ik wilde niets meer te maken hebben met die termen en een nieuwe persoon worden.
Ik ging naar de dokter en therapeut. Na één afspraak kreeg ik groen licht en binnen de maand zat ik aan de hormonen. Ik dacht dat alles beter ging worden, tot ik besefte dat de hormonen me niet gelukkiger maakten. Door de hormonen moest ik een hysterectomie ondergaan, en kreeg ik last van hoge bloeddruk. Ze deden meer kwaad dan goed.
Ik kreeg ook veel stress van bezig te zijn met mijn uiterlijk zodat ik kon doorgaan voor jongen. Ik deed dit niet meer voor mezelf. Ik wilde vooral de rest van de wereld ervan overtuigen dat ik een man was. Maar ik besefte dat ik nooit van het mannelijke geslacht zou zijn en dat feit moest ik onder ogen zien. Het was gedaan met vluchten.
Ik stopte met testosteron en begon oestrogeen te nemen. Na een jaar diep nadenken was de detransitie een feit. Nu eis ik de labels ‘butch’ en ‘lesbisch’ weer op en groei ik op tot de lesbische vrouw die ik altijd ben geweest.
*Posttraumatische stressstoornis
12
Laura, vroeger bekend als Fritz, vroeger bekend als Laura - Laura’s verhaal
Ik ben 36 jaar, een biologische vrouw en heteroseksueel. Vanaf mijn 16de begon ik me te identificeren als homoseksuele man. Ik had met moeite met andermans grenzen te respecteren, zoals het recht op seksuele zelfbeschikking. Ik manipuleerde mij een weg binnen in een organisatie uitsluitend voor homoseksuele mannen.
Uiteindelijk werd ik het beu om in een leugen te leven. Toen ik begon met detransitie, voelde ik me heel geïsoleerd. Ik wist niet hoe ik mezelf moest helpen. Ik was bijna 10 jaar bezig geweest met vrienden en familie te overtuigen om me te ‘steunen in mijn transitie’. Mensen die het spel niet volgens mijn regels wilden spelen, bande ik uit mijn leven.
Ik had verdriet en schuldgevoel over het feit dat ik mijn lichaam had toegetakeld en ik wist niet hoe ik daarmee moest omgaan. Ik geraakte aan de drugs. Uiteindelijk werd ik weer clean, en leerde ik mediteren. Het voelde als een opluchting dat ik niet meer tegen mezelf en de waarheid vocht.
De voorbije 10 jaar heb ik gelukkig verschillende interesses kunnen volgen. Ik was niet elke dag constant bezig met mijn lichaam en wat anderen van me dachten.
Ik ben nu een moeder. Mijn zoontje is 10 maanden oud. Gelukkig ben ik nog vruchtbaar, maar het was zwaar om hem geen borstvoeding te kunnen geven. Ik heb chronische gezondheidsproblemen die wellicht te maken hebben met mijn transitie. Ik maak me ook zorgen over de mogelijke, volledig onbestudeerde, gevolgen van mijn testosteronbehandeling en menopause op de gezondheid van mijn zoontje.
Ik zie mezelf niet als een slachtoffer. Ik neem verantwoordelijkheid voor mijn foute beslissingen. Ik wil een tegengewicht bieden tegen de schadelijke ideologie die ik zelf populair en acceptabel heb gemaakt, en die er nu voor zorgt dat steeds meer kinderen gesteriliseerd geraken en geen eigen kinderen meer kunnen krijgen.
Laura heeft ook een YouTube-kanaal. Daar praat ze over haar ervaring met detransitie. Je vindt het hier.
13
Content warning: Child abuse
Ik heb me altijd vervreemd gevoeld van mijn lichaam, ook als klein kind. Op mijn 13de kwam ik uit de kast als lesbiënne, en daar was ik blij om. Maar mijn lichaam voelde nog altijd verkeerd en vies.
Op mijn 15de kwam ik uit de kast als transgender man. Ik dacht dat ik genderdysforie had. Maar als trans man voelde ik me nog slechter. Een jaar later stapte ik in een extreem toxische en gewelddadige relatie.
11 maanden lang nam ik hormonen. Toen die relatie voorbij was, besefte ik dat ik dacht dat ik trans was omdat ik serieuze psychosesymptomen had. Niets voelde juist. Ik was bovendien een slachtoffer van mensensmokkel als kind.
Nu ben ik bezig met te helen en ga ik gelukkig door het leven als femme lesbian.
14
Content warning: Eating disorders, self-injurious behavior
Ik was 13 toen ik begon te diëten en te vasten. Ik voelde me vooral onzeker over mijn borsten en ik hoorde dat dat betekende dat je trans was. Ik deed wat research en besliste dat ik VnM (FTM)* was.
Mijn eetstoornis werd steeds erger en ik begon te snijden. Mijn ouders stuurden me naar therapie. Ik vertelde mijn ouders, vrienden en therapeut dat ik trans was. Dat was de reden waarom ik mezelf haatte, dacht ik. Mijn vrienden en therapeut gingen akkoord. Mijn moeder niet.
Mijn dokters zagen dat mijn gewicht ongezond was, maar ze dachten dat transitie dringender was voor mij. Op mijn 15de ging ik langs bij de gendertherapeut. Die vertelde me dat ik vanaf 16 jaar met hormonen mocht starten.
Mijn moeder vroeg de specialist waarom niemand zich zorgen maakte over het feit dat ik me uithongerde. Ze antwoordde dat veel trans kinderen dat doen voor hun transitie. Mijn moeder vroeg mij of ik van de bijwerkingen van hormoonbehandeling wist. Op het internet las ik dat hormonen ervoor zorgen dat je bijkomt. Die gedachte maakte me heel bang.
Ik kampte nog altijd met anorexia. Mijn detransitie heeft me de kans gegeven om ermee om te gaan. Gelukkig heb ik nooit hormonen genomen, maar ik draag nog altijd de gevolgen van mijn sociale transitie.
Mijn trans identiteit zorgde ervoor dat mensen mijn eetstoornis en bijhorende gewoontes door de vingers zagen. Ze lieten me mijn lichaam en geest schade aanrichten onder het mom van steun. Dat zit me soms nog dwars. Maar ik ben heel blij dat ik mensen rondom me heb die me graag zien. Het komt wel goed.
* VnM staat voor “vrouwelijk-naar-mannelijk” (FtM
staat voor “female-to-male”)
15
Ik groeide op in een landelijk, conservatief dorp. Zodra ik kon praten, gebruikte ik het voornaamwoord ‘hij’ voor mezelf. In mijn hele kindertijd heb ik nooit een mannelijke vrouw gezien.
Door mijn voorkeur voor kort haar, een platte borstkas en mannenkledij dacht dat ik gediskwalificeerd was voor het vrouw-zijn. Van mijn 5 tot 18 jaar identificeerde ik me als man.
Ik heb nooit testosteron genomen. Mijn moeder zag dat ik verlangde naar de vrijheid en het gemak van een leven als jongen, maar ze herhaalde steeds dat feminisme en vrouw-zijn ook voor mij een plaatsje had.
Ik heb toen nooit goed geluisterd. Ja, ik was een feminist, maar een vrouw kon ik toch echt niet zijn! Alles aan mij was mannelijk.
Ik ben nu bijna 21 jaar oud en 2 jaar bezig met mezelf te aanvaarden als mannelijke lesbische vrouw. Mijn fantastische oudere zus was van vitaal belang op weg naar het vrouw-zijn.
Mijn relaties met de vrouwen in mijn leven zijn mijn levenslijn. Ik heb me nog nooit zo vredig gevoeld.
17
Ik vond mezelf te lelijk en te slecht in de omgang om een vrouw te zijn. De gedachte dat ik een vrouw was vond ik walgelijk en ik schaamde me heel erg. Transitie was de manier om te vluchten voor die schaamte. Als man vond ik mezelf aantrekkelijker, en vond ik mijn aantrekking tot vrouwen minder afschuwelijk. Door het leven gaan als man hield steek; ik had mannelijke interesses, ik zag er mannelijk uit, en ik voelde me aangetrokken tot vrouwen.
Na een tijdje zag ik in dat transitie niet de oplossing was. Ik schaamde me nog altijd over mijn aantrekking tot vrouwen, nu om een andere reden. Ik voelde me een roofdier, een bedreiging. Als lesbiënne vond ik dat ook al, maar mijn mannelijkheid maakte het erger. De kwelling stopte niet. Nu was ik niet meer te mannelijk, maar te vrouwelijk.
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik me beter voel na detransitie, maar dat is helemaal niet zo. Ik voel schaamte. Het voelt aan alsof ik mijn lichaam helemaal vernietigd heb. Ik zag er vrij mannelijk uit als vrouw, maar ik kon nog passeren als vrouw. Nu zie ik er helemaal niet meer uit als een vrouw. Ik klink ook niet als een vrouw. Ik voel me nog lelijker en nog meer waardeloos. Alle relaties die ik had zijn kapot. Ik dacht dat transitie me blij en heel zou maken, en iedereen die me in de weg stond had geen plaats meer in mijn leven.
Het ergste is dat ik het mezelf heb aangedaan. Ik kan niemand anders de schuld geven, en dat is heel moeilijk om mee te leven.
18
5 jaar geleden maakte ik mijn middelbaar af. Ik had een burn-out en wist niet welke richting ik uit wilde. Rond die tijd gaf ik aan mezelf toe dat ik uitsluitend op vrouwen viel (iets waar ik nu nog altijd moeite mee heb). Ik verbrak de banden met dichte vrienden en stopte met sporten (mijn passie op dat moment). Ik voelde me depressief en had eetbuien. Voor iemand wiens lichaam tot 18 jaar te licht en vrij androgyn was geweest, was bijkomen als een eerste confrontatie met de puberteit. Ik had nog nooit met borsten en extra vlees te maken gekregen. Deze woorden uit dit artikel beschrijven heel goed hoe ik me voelde:
“Ik heb aan gewicht gewonnen, maar mezelf verloren”, schrijft Nancy Tucker over haar herstel. “Hoe kan ik uitleggen dat ik nog altijd anorexia heb, maar nu in een fat suit? Hoe kan iemand die er als een vrouw uitziet als mens gezien worden? Wie anorexia heeft, zit met dat raadsel verveeld.”
Hoe kan iemand die er als een vrouw uitziet als mens gezien worden?
Ik kan er nu pas de vinger op leggen, maar dat was mijn grootste existentiële vraag voor een lange tijd. Ik waardeerde mezelf niet. Ik voelde zoveel afschuw voor mijn vrouwelijke lichaam en ging ervan uit dat anderen me ook afschuwelijk vonden. Ik was het niet waard om als mens behandeld te worden, en dacht dat anderen ook weinig in me zagen. Het is mogelijk dat de schaamte voor mijn seksuele oriëntatie gelinkt is aan de schaamte voor mijn lichaam. Hoe kan ik me goed voelen bij mijn aantrekking tot andere vrouwelijke lichaam als ik walg van het uitzicht van mijn eigen lichaam (en vice versa)? Die dingen voel ik nog altijd, maar gelukkig minder intens.
Ik ben nog altijd aan het leren om mijn lichaam graag te zien. Die strijd stopt nooit, maar ik word er wel beter in.
19
Mijn naam is Sky en ik ben een detransitioner. Tussen mijn 14 en 17 jaar veranderde ik mijn voorkomen. Ik knipte mijn haar kort, ik droeg mannelijke kledij en sprak met een diepere stem.
Ik zat in de achtste klas toen ik besliste om een transitie van vrouwelijk naar mannelijk (FTM) te starten. Ik verloor veel vrienden toen ik uit de kast kwam als transgender. Dat kwam behoorlijk hard aan. Ik begon mijn borsten te binden.
Toen ik mijn moeder en broer vertelde dat ik transgender was, verbood mijn moeder een medische transitie. Mijn moeder en broer bleven me vertellen dat ik vrouwelijk was. Ik weigerde dat toen te aanvaarden. Tot mijn 17de geloofde ik dat ik transgender was. Maar dan realiseerde ik me dat ik fout zat. Ik dacht dat het ‘de oplossing’ zou zijn. Ik was zo depressief. Drie jaar lang was ik niet mezelf. Ik ben mijn moeder nu dankbaar. Als ik een medische transitie had ondergaan, dan zou ik nu spijt hebben.
20
Ik ben een 19-jarig detrans meisje van de Canarische Eilanden, Spanje. Ik groeide op in een heel open-minded omgeving. Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik naar pride-optochten ging toen ik pas 5 was. Vanaf mijn 13 jaar kreeg ik te maken met dysforie, en ik was daar open over.
Op mijn 14de uitte ik mezelf als genderfluïde bij mijn tweelingzus en vriendinnetje. Een jaar later kwam ik uit de kast als trans en begon ik met testosteron. Ik was 18 toen ik mijn borsten liet wegnemen. Al die tijd twijfelde ik of ik de juiste keuzes aan het maken was.
Een jaar later realiseerde ik me dat transitie niet was wat ik wilde/nodig had. Ik stopte met testosteron. We zijn nu 2 jaar na mijn operatie en ik neem nu 11 maanden geen testosteron meer.
Dat is de korte versie van mijn verhaal, heel to the point. Ik heb enorm geworsteld met twijfels en ik zou nu heel graag mensen helpen met hun identiteit, waar ik kan.
21
Op mijn elfde zag ik een video met de naam ‘Hoe kan ik veilig binden?”. Ik had nog nooit van binden gehoord. Ik zocht het op en ontdekte zo de transgender gemeenschap. Rond dezelfde tijd kwam er een nieuwe leraar op school die zich identificeerde als non-binair en die/hun als voornaamwoorden gebruikte. Ik begon dezelfde voornaamwoorden te gebruiken. Het hield steek, want ik‘ voelde me niet als een meisje’. Mijn moeder zei dat niemand dat deed, maar ik luisterde niet.
Ik begon een binder te dragen, en kort daarna veranderde ik van school. Daar ontmoette ik verschillende trans personen van dezelfde leeftijd, en zij moedigden me aan om mijn transitie te starten. Ik veranderde mijn voornaamwoorden naar hij/hem. Mijn dysforie werd alleen maar erger en de obsessies over de delen van mezelf die ik niet leuk vond, groeiden. Ik moest en zou als mannelijk overkomen. Ik dacht letterlijk aan niets anders meer. Intussen probeerde ik ook op jongens te vallen. Ik wilde zeker niet lesbisch zijn, omdat ik bang was dat ik dan niet geloofwaardig zou zijn als jongen.
Ik weet niet hoe, maar op een gegeven moment begon ik er minder en minder aan te denken. Mijn ouders waren een grote hulp. Nu denk ik er nog maar een paar keer per dag aan, en ik identificeer me niet meer als iets dat ik toch nooit kan worden. Eerst moest ik stoppen met transgender te willen zijn om op een gelukkige manier voort te kunnen. Ik heb er veel spijt van dat ik die binder zoveel heb gedragen in de loop van die drie jaar. Ik heb vaak acute pijn aan mijn borsten en ribben, en problemen met mijn houding. Zo word ik herinnerd aan wat ik mezelf heb aangedaan. Ik voel me schuldig ten opzichte van mijn eigen lichaam.
22
De vrouw in mij graag zien is de beste vorm van zelfliefde die ik mezelf ooit gegeven heb - Brit’s verhaal
Volgende maand word ik 30 jaar. Ik kijk al heel lang uit naar deze verjaardag. En nog meernu ik mijn meest authentieke, ware leven leef.
Het afgelopen decennium heb ik geprobeerd mijzelf ervan te overtuigen dat ik een man was. Ik was 19 jaar oud toen ik besloot in transitie te gaan.
Ik had twee therapiesessies voordat ik met hormonen startte, waar ik op dat moment volledig oké mee was. Ik was er klaar voor om mij direct door het proces van transitie heen te haasten omdat dan eindelijk gezien zou worden als man; op dat moment het enige waar ik om gaf. En dit was de slechtste beslissing die ik ooit genomen heb voor mezelf.
Ik geloof niet dat ik ooit echt een ‘genderidentiteitsstoornis’ had. Ik voelde mij nooit comfortabel in mijn lichaam als een vrouw, voor de transitie. De maatschappij vertelde me dat ik aan bepaalde
verwachtingen moest voldoen om een vrouw te zijn en ik was
geen van al die dingen.
Dus in transitie gaan voelde juist aan en niemand had me van het tegendeel kunnen overtuigen. Tien maanden nadat ik startte met testosteron veranderde ik mijn officiële naam en geslacht en 2 maanden later onderging ik een borstverwijdering.
Gedurende de 10 jaren die daarop volgden, worstelde ik met depressie, angst en echte genderdysforie. Iets wat ik nooit echt had begrepen tot ik probeerde om de man te zijn die ik niet was.
Dus 9 maanden geleden stopte ik voor eens en voor altijd met het nemen van hormonen en ben toen het proces van detransitie gestart. En dit is serieus de beste beslissing die ik ooit voor mezelf gemaakt heb.
Ik miste de vrouw die ik nooit heb kunnen zijn, maar toen besefte ik dat zij mij al die tijd in de spiegel aan had gekeken. Mijn naam is Brit en ik ben haar.
23
Content warning: Sexual abuse
Ik had mijn eerste echte vriendje toen ik 14 jaar oud was. Hij respecteerde mijn grenzen niet, was handtastelijk en zei dingen die me in verlegenheid brachten. Een aantal keer was er sprake van echte aanranding. Ik was al mannelijker dan de meeste meisjes van mijn leeftijd, en dat in combinatie met aanranding deed me geloven dat ik nooit een meisje had mogen zijn. Ik voelde haat en angst voor mijn lichaam. Het was alsof ik de connectie met mijn lichaam kwijt was. Ik begon te binden en mezelf mannelijk te presenteren. Een paar maanden na de breuk met die jongen realiseerde ik me dat ik verkeerd zat.
Binden, mijn haar knippen, uit de kast komen … Het voelde niet juist. In de plaats voelde ik schaamte en angst. Mijn detransitie verliep gestaag, alles voelde zo vreselijk. Ik had nog altijd aan niemand verteld over het misbruik. Het kostte enkele jaren om te aanvaarden wat me was overkomen.
Ik ben nu nog altijd aan het leren hoe ik mezelf graag kan zien, en hoe ik mijn lichaam en wat ik mijn lichaam heb aangedaan kan aanvaarden. Ik ben 19 jaar oud en begin nog maar net onder ogen te zien wat er gebeurd is. Neem alsjeblieft een stapje terug wanneer je een transitie wil ondergaan door een seksueel trauma. Praat met iemand. Er is altijd iemand die wil luisteren en die je kan helpen. Wees voorzichtig en veilig.
25
Content warning: Suicide
Ik groeide op in een stad in het zuiden van Duitsland. Mijn kindertijd ging goed. Tot ik in mijn tienerjaren naar een school ging die gekant was tegen gender non-conform gedrag. De school was ook homofoob. Ik begon tekenen van anorexia te vertonen. Later werd ik depressief en kreeg ik zelfmoordneigingen. Mijn moeder had een schildklieraandoening en was depressief. Ik werd slachtoffer van emotioneel misbruik en tegen mijn zestiende kwam ik in de jeugdzorg terecht.
Wat later stopte ik met school en leefde ik een jaar op straat in Europa. Ik ontmoette een trans jongen en beeldde me in hoe die trans ideeën al mijn problemen zouden oplossen. Dus ging ik een leerovereenkomst aan en begon ik mijn transitie te plannen. Drie jaar lang nam ik testosteron. Ik liet mijn borsten chirurgisch verwijderen en ik veranderde mijn wettelijke naam. Ik behaalde mijn technisch diploma en ging in een andere stad studeren. Door de operatie heb ik nu constant pijn. Ik heb er spijt van. Ik denk dat de dokter me niet voldoende informatie over de risico’s van de operatie heeft gegeven.
Ik ontdekte dat de testosteron mijn emoties onderdrukte. Ik was niet gelukkig, en daarom stopte ik met de hormonen. Ik probeerde iets te doen aan mijn geïnternaliseerde homofobie. Momenteel probeer ik mijn originele naam terug te krijgen.
Ik heb een klein YouTube-kanaal. Daar praat ik over detransitie en de ideeën die me ervan overtuigden dat ik trans was. Ik vind het belangrijk dat gender non-conforme personen over hun dagelijkse ervaringen praten. En dat ze tonen dat ze niet automatisch trans zijn.
Tijdens mijn transitie heb ik veel geleerd. Ik heb nu een beter netwerk en ben beter gewapend voor de obstakels die nog in het verschiet liggen.
26
Trans identiteit deed me inzien waarom ik het bij het verkeerde eind had - Carol’s verhaal
Transgender identiteit bood mij een verklaring waarom ik verkeerd was. Ik heb mij heel mijn leven anders gevoeld. Ik had nooit het gevoel dat ik echt een meisje was, omdat ik mij nooit leek te kunnen gedragen zoals de andere meisjes dat deden.
Toen ik 6 jaar oud was, huilde en schreeuwde ik omdat ik geen jurk wou dragen. Toen ik 9 was, smeekte ik mijn moeder om een voetbal. Zij zei: “Nee, voetballen is voor jongens”. Op school lachten kinderen mij uit omdat ik mij als een jongen gedroeg. Er werd mij verteld dat hoe/wie ik was, verkeerd was, en dat ik mij als een meisje diende te gedragen. Maar ik leek juist datgene dat wat alle vrouwen en meisjes die ik om mij heen zag zo makkelijk afging, niet te kunnen doen.
Mijn vroege levenservaringen hadden een blijvende impact op mijn zelfbeeld en gevoel van eigenwaarde, en ik begon te walgen van mijn vrouwelijke lichaam. Ik haatte het om een vrouw te zijn. In tegenstelling tot veel detrans vrouwen leefde ik vele jaren als een butch lesbische vrouw, voordat ik op 34-jarige leeftijd in transitie ging. Er vonden na mijn dertigste een reeks levensveranderende gebeurtenissen plaats, die mij in een diepe depressie dreven. Het was alsof ik aan het verdrinken was en mijn dysforie werd ondraaglijk. De enige uitweg die ik kon zien was een transitie.
Ik ga hier niet beweren dat de transitie niet hielp tegen mijn dysforie, want dat deed het wel. Maar de redenen waarom het hielp, werden pas duidelijk na 4 jaar Testosteron en het ondergaan van een dubbele mastectomie. Het hielp omdat ik niet meer hoefde te leven in een wereld die dacht dat ik fout was.
Ik begon antidepressiva te nemen tegen mijn depressie en dit maakte het mogelijk om te beginnen met de moeilijke vragen te stellen, die noodzakelijk waren om mijn dysforie aan te pakken zonder verder door het leven te gaan als trans. Het is het moeilijkste en meest nederig makende dat ik ooit in mijn leven heb gedaan, maar elke dag ben ik blij dat ik in detransitie ben gegaan. Voor de eerste keer in mijn leven voel ik dat ik echt authentiek leef. Ik ben een moeder, een echtgenote, een lesbiënne en ik ben er zeker van dat mensen nog steeds denken dat ik mij niet als vrouw gedraag. Nu weet ik echter dat niet ik verkeerd ben, maar zij.
31
Radicale aanvaarding heeft mij gemoedsrust gebracht - Keira’s verhaal
Vanaf mijn 14e begon ik mij als losgekoppeld van mijn lichaam te voelen en dat er iets mis was met mijn sterke non-conformiteit rond gender. Ik zat vast in een zware depressie en in angstigheid, terwijl de meisjes rondom mij er zo gelukkig en tevreden uitzagen. Veranderen van geslacht leek mij hier de oplossing voor.
Ik dacht dat de transitie mij beter in staat zou stellen om de wereld en mijn lichaam te navigeren. Ik zou niet langer te doen hebben met de traumatiserende lichamelijke processen en ongemakkelijkheden die hand in hand gaan met vrouw zijn. Het zou mij kracht geven en controle over mijn leven, ik zou niet meer zo veel verwachtingen, waar ik niet aan wou voldoen, moeten torsen. Ik zou er meer aantrekkelijk uitzien, ik zou mij niet meer onhandig en ongemakkelijk voelen over het hebben van lesbische seks.
Ik kreeg puberteitsremmers op mijn 16. Testosteron op mijn 17. Een dubbele borstamputatie op mijn 20. Een jaar na mijn operatie was het alsof de rook begon op te trekken en ik kon weer helder nadenken. Ook konden de hormoonbehandelingen noch de operatie ooit van mij een man maken. Ik realiseerde mij dat ik eeuwig mijn transitie zou moeten onthullen aan mensen omdat, hoe goed ik mij ook kon voordoen als een man, ik niet was zoals mijn mannelijke vrienden, ik zou voor altijd een vrouw zijn. Een vrouw die veranderd was (waar ik aan herinnerd werd iedere keer dat ik mijn naakte zelf zag). Ik was nog altijd vervreemd, depressief, angstig.
Ik riep de hormooninjecties een halt toe, en begon mijzelf te analyseren. Ik was niet fout geboren, ik had mijzelf niet bevrijd, ik zat nog altijd onbewust vast in de notie van genderconformiteit. Mijn lichaam is nu gepijnigd, gebroken en gedesoriënteerd. Ik ontbrak voorbeelden en een gemeenschap voor meisjes die niet conformeren aan genderrollen. Ik ontbrak de nodige kennis over mijn vrouwelijk lichaam. Ik ontbrak liefde en aanvaarding.
32
Content warning: Sexual abuse, Suicide
Hoe moeilijk ik het ook vind, ik zal het hebben over de redenen achter mijn transitie. Ik denk dat ik mijzelf wou veranderen voornamelijk omwille van het seksueel misbruik dat ik ervaarde in het eerste leerjaar. Al begon ik reeds in de kleuterklas bepaalde vrouwelijke normen van de hand te wijzen: ik weigerde kleedjes te dragen en met poppen te spelen, ik hield meer van speelgoedauto’s. Maar mijn trauma vergrootte dit alles en misschien had ik zonder kunnen aanvaarden dat ik een meisje ben.
Na mijn trauma voerde mijn hoofd een afstotingstactiek en begon zichzelf te haten, of specifieker, begon mijn lichaam te haten, “onteerd” als het was en een herinnering aan trauma. Ik kon niet in de spiegel kijken, het kon mij niet schelen in welke staat mijn lichaam verkeerde. Ik wou alles uitwissen, de persoon en het lichaam incluis, dat ook maar iets te maken had met die gebeurtenis, om letterlijk opnieuw te beginnen. “Dat is met M gebeurd, en nu ben ik iemand anders.”
Toen ik 14 was, leerde ik over transgenders en eerst dacht ik dat dat het was: “Dus dat is hoe je het noemt, dit is wat er met mij gebeurt” dacht ik. Ik bereidde mezelf voor op mijn transitie door er alles over te leren, over mijzelf te praten op een mannelijke manier en mijzelf een mannelijke naam te geven. In die tijd was het enige waarover ik kon denken mijn transitie, de gedachte een meisje te zijn was afschuwelijk, ik wou zelfmoord plegen omdat ik geen man was.
Mijn genderdysphorie is nu bijna niet-bestaande. Ik vond een manier om er tegen te vechten via therapie. Ik begrijp nu dat een transitie mijn problemen rond genderdysphorie niet zou oplossen, integendeel het zou ze waarschijnlijk alleen maar erger maken.
Aan de ene kant heeft het feminisme geholpen mijn genderdysphorie te verzwakken, omdat het mij duidelijk gemaakt heeft waarom een vrouw die geen make-up wil dragen, haar haar niet wil scheren, niet van kinderen wil houden en geen kinderen wil, toch steeds een vrouw genoemd wordt. Met andere woorden, het feminisme heeft mij helpen realiseren dat een vrouw zijn vooral gaat over chromosomen en biologie en niet over maatschappelijke regels en stereotypen. Aan de andere kant doet het mij ook wat slechter voelen omwille van het feit dat je veel geconfronteerd wordt met verschillende types van geweld tegen vrouwen, en dat doet pijnlijke ervaringen en herinneringen naar boven drijven, die mij ziek maken.
33
Ik kwam uit de kast als biseksueel toen ik 14 was, en dan als lesbisch op mijn 15e. Ik kan mij herinneren dat ik tevreden was het jongensachtige meisje te zijn tot ik aan high school begon. Daar leerde ik een heleboel tieners kennen die zich als trans identificeerden (tegen het einde waren er meer trans- dan gaytieners). Later uitte ik mezelf als non-binair. Ik dacht dat dat mij beter zou doen voelen. Er werd mij verteld dat als je niet conformeerde aan bepaalde genderstereotypes, dat je dan misschien non-binair of agender of iets in die trant was. Ik vond dat allemaal heel verwarrend want ik voelde mij geen meisje, maar ik wou ook geen jongen zijn.
Ik kocht een windel voor mijn borsten, knipte mijn haar kort, en wou mijn voornaam veranderen. Gelukkig ben ik gestopt voor ik echte schade kon aanrichten aan mijn lichaam, maar het scheelde bijzonder weinig. Ik had al met een hulpverlener gepraat over het nemen van een lage dosis testosteron. Er is maar één persoon die dit verhaal kent. Ik ben nu 21 en ik ben gelukkig om een vrouw te zijn. Ik ben lesbisch en ik aanvaard dat.
Het is oké om niet te conformeren aan genderstereotypen en toch een jongen of meisje te zijn, maar soms zijn genderrollen een goed iets. Ze geven ons een identiteit. Ze geven structuur aan onze maatschappij en ik geloof dat we ze nodig hebben.
48
Leren leven met mijn waarheid
Ik was en ben een super feminiene vrouw die houdt van het dragen van
vrouwelijke kleding en stereotype vrouwen dingen. Als kind was ik ook
zo.
Ik kreeg voor de eerste keer te maken met seksueel grensoverschrijdend gedrag toen ik tien was. Ik kreeg last van angsten en toen ik twaalf was kreeg ik last van depressie.
Ik koppelde het kleine beetje eigenwaarde dat ik had aan mijn uiterlijk, doordat er vaak opmerkingen gemaakt werden over hoe knap ik was, maar mijn persoonlijkheid werd veel bekritiseerd. Ik had enorm last van zelfhaat. Ik werd steed meer obsessed met mijn uiterlijke imperfecties. Ik wist niet wie ik was door complex trauma en kreeg last van depersonalisatie. Ik begon aan mijn seksuele en gender identiteit te twijfelen. Ik begon te experimenteren met mijn gender expressie. Op mijn eenentwintigste kwam ik uit de kast als transgender. Op het begin twijfelde ik aan mezelf. Online las ik dat als je denkt dat je transgender bent, je het waarschijnlijk bent. Dit gaf mij zekerheid. Ik was er van overtuigd dat ik transgender was en dat dit mijn problemen zou oplossen.
Ik ging in transitie als coping mechanisme, als vlucht voor mezelf. Om iemand anders te kunnen worden en mijn trauma's achter me te kunnen laten. Ik vond het een fijn idee dat mensen uit mijn verleden mij niet meer zouden herkennen. Ik dacht dat mijn transitie er voor zou zorgen dat ik me goed in mijn lijf zou gaan voelen en van mezelf zou gaan houden.
Ik haatte mezelf door mijn vrouw zijn, omdat daar steeds weer misbruik van werd gemaakt. Ik haatte mijn lichaam door dat ik het gevoel had dat dat het enige aan mij was wat van waarde was. Ik wilde gezien worden voor wie ik van binnen was.
Mijn transitie beschermde me en het zorgde er voor dat ik met mezelf kon leven. Me zelfverzekerder en minder angstig in onze maatschappij voelde. Ik heb geen spijt van mijn sociale transitie, want ik denk dat ik dat toentertijd nodig had.
Nu ik aan het helen ben en steeds meer van mezelf begin te houden krijg ik spijt van aan testosteron gaan en aan de mastectomie.
Ik weet nog steeds niet honderd procent wie ik ben. Ik twijfel nog steeds aan mijn seksuele geaardheid. Ik ben bang dat ik door trauma op mannen val, maar eigenlijk lesbisch ben. Ik ben bang voor de detransitie, want ik ben bang voor de trauma's die verbonden zijn met mijn vrouw zijn. Maar ik ben vooral heel erg blij dat ik nu weet dat ik vrouw ben, mezelf steeds beter leer kennen en eindelijk van mezelf begin te houden zoals ik ben.
︎︎︎
This website and all its images are protected by copyright. Reproducing or distributing an image or part of an image in any form or manner is illegal. They may not be published without prior permission from the founders of Post Trans.